कोळी आणि कला

कोळी आणि कला

कोळिष्टकं पाहिलीत का ओ कधी? जवळून?

किती कलात्मक दिसतात नाही?

रेषेत रेष, षट्कोनात षट्कोन

रेशमी दोर एकात एक इतके सुबक विणलेले की एखाद्या मोरपिशी पैठणीलाही लाजवतील

निरागस दवबिंदू जेव्हा त्या जाळीत अडकतात जणू निसर्गाचा राणी हारचं तयार होतो

जरा मान तिरकी करून पहा एखाद्या नक्षत्राचा भास होतो

स्थापत्य त्याचं इतकं मोहक की एकटक पाहिलत तर मोहनिद्रा निश्चितच!

किती कलात्मक दिसतात नाही कोळिष्टकं?

एका छोट्याश्या कोपऱ्यापासून सुरुवात होऊन वाढत जातं ते

एकात एक अनेक रेशमी दोर, रेषेत रेष, षट्कोनात षट्कोन

 आणि मग फसतं एखादं केविलवाणं पाखरू

तडफडतं त्या जाळीत, त्या सुंदर कलात्मक जाळीत

कारण हे सौंदर्य नसून केवळ सौंदर्याचा भास असतो, एक मोहजाल

पहारा देत असतो तो कोळी, कला आणि सौंदेर्येचे सोंग घेऊन बसला असतो तो भक्षक वाट पाहत.

तडफडणाऱ्या पाखराची मज्जा घेत क्रूरतेने कूच करतो त्याच्याकडे आणि मिटक्या मारत खाऊन टाकतो त्याला.

किती कलात्मक दिसतात नाही कोळिष्टकं?!?

रेषेत रेष, षट्कोनात षट्कोन

एखाद्या, जुन्याश्या वाड्यात वाटतील हो ती कोळिष्टकं कलात्मक,

त्या मागची हिंसक प्रवृत्ती विसरून, निसर्गाची किमया वगैरे बोलू आपण त्यांना बरचं काही

पण आपल्या २bhk च्या चकचकीत पांढऱ्या भिंतींच्या कोपऱ्यात वाटतात का तुम्हाला ती कोळिष्टकं कलात्मक?

एका झाडूच्या फटक्यात पुसली जाते सर्व कला, व्हॅक्युम क्लिनर तर गिळूनच टाकतो षट्कोनातले षट्कोन

विजयाचं समाधान, न्याय केला ना आपण? वाचवलं त्या केविलवाण्या पाखराला

पण मनातल्या कोळिष्टकांचे काय बरे करावे?

स्वतःला कसे बरे वाचवावे?

नाकातून कानातून जाईल का हो व्हॅक्युम क्लिनरची तोटी?

काय ते MRI, CT SCAN; त्यांने नाही का कळणार ह्या कलात्मक कोळिष्टकांचे एक्झॅक्ट लोकेशन?

अंधार आहे ओ खूप जणू एखादा धुळकट जुना वाडा

मेंदूभर कोळी फिरत आहेत

बांधत आहेत कोळिष्टकं सर्वत्र

एका छोट्याश्या कोपऱ्यापासून सुरुवात होऊन वाढत गेली त्यांची कलात्मकता

विचारांचे रेशमी दोर, रेषेत रेष षट्कोनात षट्कोन

फसलंय एक केविलवाणं पाखरू तडफडतय त्या कलात्मक जाळीत

मोहजाल- असं कर मग पैसा मिळेल, असं कर मग नाव मिळेल, असं कर मग दर्जा मिळेल, असं कर मग मागे टाकशील सर्वांना, असं कर मग प्रेम मिळेल, असं कर मग समाधान मिळेल,

असं कर, असं कर, असं कर....

कोळीचं कोळी, दोर रेशमी दोर, मायाजाल, तडफड, पाखरू, येतोय तो, त्याच्या आठ डोळ्याने पाहतोय माझ्याकडे, लाळ टपकवत, नाही झाली तडफड सहन, फिनाईल ची बाटली लावली तोंडाला, प्यायले घटाघटा जणू विष नसून सोमरसचं आहे, फार आठवत नाही त्या नंतरचं,

तोंडातून घुसवलेली तोटी, जळणारा घसा, गुदमरलेला श्वास, वेगळीच तडफड – जगण्याची!

 मरणाच्या दारात उभं असे पर्यंत समजलचं नाही की जगावंसं पण वाटतं आपल्याला कुठेतरी

फिनाईल बहुदा भेसळयुक्त निघालं,

पाखरू आपलं जिवंतच राहिलं, पण तीच कोळिष्टकं, तेच मोहजाल, तोच अंधार , तीच तडफड, सर्व तसंच, बरोबरीने होता तो फक्त एक शोध एका झाडूचा जी मिटवेल त्या कोळिष्टकांना

काही वर्ष गेली, एकदा अंधारात चाचपडताना कविता सापडली ... जोश्यांची नाही हो;

 आपली सर्वांची कविता

दिमाग कि बत्ती जली झाडूच कि हो ही फिरवली आडवी उभी जेवढे कोळी तेवढ्या कविता

कलात्मकता versus कलात्मकता

पाखरू जरा मोकळं झालं श्वास पुन्हा घेऊ लागलं

पण कोळीच ते येत राहिले पुन्हा

रेषेत रेष षट्कोनात षट्कोन

पाखरू आपलं हातपाय मारतय

अंधारात वहीतल्या कवितेने हाक मारली

म्हणाली, “माझं झाडूतुन व्हॅक्युम क्लिनर मध्ये अपग्रेडेशन करायचं असेल तर जरा बाहेर काढ

ना मला….मी तुझ्या कंठातून तुझ्या श्वासाबरोबर जेव्हा बाहेर पडेन,

मोकळी होऊन चार लोकात जेव्हा मी वावरेन, तुझ्याही केविलवाण्या पंखांना येईल थोडे बळ!

सुटशील त्या षट्कोनातून, थांबेल तुझी तडफड, आणि एकत्र मिळून खात्मा करू आपण त्या कोळ्यांचा”

कलात्मकता versus अपग्रेडेड कलात्मकता

सुटतंय पाखरू हळूहळू जाळ्यातून ......

शोधा तुम्ही पण तुमची झाडू करा तिला सुद्धा व्हॅक्युम क्लिनर मध्ये अपग्रेड     ...